Sunday, 7 February 2021

The Harshad Mehta story; the series worth watching

 


The Harshad Mehta story; the series worth watching

Introduction:- 

Of late web series are slowly engrossing online entertainment segment. It has  its own set of viewership (Maybe because of its spicy content having foul and abusive language, swearings, bold and sexual scenes in ample amount). 

The Sacred Game, Mirzapur, The Family Man, Four more shots, please to name a few. In these super spicy and bold streamings one sober but equally powerful web series stands apart 'Scam 1992, The Harshad Mehta Story.

The cast, the characters, the gripping and fluent storyline, high class acting standard, all these factors have contributed strongly in making it a blockbuster success. 

 

The Storyline:- 


Money, everybody long for. The more we earn the more we desire for accruing and accumulating it. The time factor is of prime importance here. The 80's era; slow-paced life and very limited means of earnings. 

Working professional had its own pace, (Poor) salary earners growing at snail's pace, small businesses, in those days, with limited market. 

The word Growth was very expensive those days as people could barely manage 'do waqt ki roti'. 

In this painstaking and listless life period somewhere in Mumbai there was a Gujarati aspirant from a humble background with an intense desire to earn money at a quick rate, Harshad Mehta.


'Ye share market itna gahra  kuwa hai jo pure desh ki paise ki pyas bhuja sakta hai.' He reckons. 

From a small jobber this ordinary man becomes the big bull of the Share market in very short time. Share market Sensex keeps on soaring so does the share values of Harshad Mehta's clients' investments. 

 But how? Was share market so easy to ride on that it paid back such high returns on the investment in such a short duration of time? The ńaive investors are least curious or keen to analyze this. The handsome returns they are interested in with the blind faith and belief that 'Harshad Mehta sab janata hai'. He will take care of it. 


# Illusion and Fall:- 


Without the concrete source of  actual earning Harshad Mehta creates an illusive image of the market by manipulating the flawed banking systems along with the false and hyped rating of the invested companies. It is shown how he adopts illegitimate ways to manage and earn huge profits disproportionately. 

The raging bull of the ever surging sensex market he looks for, always. But this very craving nature of his ultimately traps him, and he tumbles, collapses so does the market. 

His irregularities in transactions, system tweaks with the help of bank cronies, illegitimate inflation of the share prices all come under scrutiny. 


# Climax and the lesson- 

Each episode and the chain of events intrigue us and shows how complex, deep, uncertain, risky, interconnected, sensitive, unfathomable and at times manipulative the share market is. Numerous micro and macro factors control this field. 

It is such a field on a bright sunny day with no expectation of rain cyclone can strike in. A thing of national pride too, like Pokharan nuclear test, can destroy the investors. 

 Even the champions get dusted in no time. 

The climax of the series also  emphasizes the market and money swings would go high but after a certain peak it would return down too. So the discretion every investor should use where to put a stop.  

In fact, this unreliability, uncertainty, manipulation by some greedy parasites and the apprehension of losing the hard earned money deters larger portion of the population from investing in the share market. 

The lesson this series teaches us- Pros and cons of Share Market will always be there. 

For the super riches, affluent classes it might be the major source of 'EARNINGS', in fact a profession, but for the common classes it shall only be one of the sources for RETURNS. 

Some portion of the earnings out of the profession or work can be reserved for this risky investment than investing greedily for easy and quick bucks. 

Yes, 'risk hai to isk hai', but that risk should not be blind one. 

That is the morale of the Harshad Mehta story, The Scam 1992.


Friday, 19 August 2016

The spin Phobia


Lanka just handed Australia a white-wash in the test series. Are the current Australian batsmen so worse on turning tracks? Or have the new breed lost that super aggressive attitude on the field? It’s the fact Australians were never adept at playing quality spinners on rank turners. Many times we have observed it, be it the Mumbai Test of 2004 or the struggle against Harbhjan in the 2001 series. Whitewash against India in 2012, the test series against Pakistan in Sharjah/Abudhabi. And the plight continued in the currently concluded Lanka series where they appeared, absolutely, clueless against dead slow Herath.

The spin champions
In the era when Australia were basking in the glory under Steve Waugh, they had many skilful players of the stature like Steve Waugh himself, Damien Martin, Hayden, M. Clarke. Steve Waugh, being an astute player, knew when to use sweep, when to play defensive shots, when and which spinner to attack. Damien Martin and Clarke were lightning fast on their feet and would not allow ball to spin by reaching to the pitch of the delivery. Hayden’s sweeps and lusty blows dancing down the wicket would negate turning effects of the pitch.  With this strong and high calibre bunch, baring two-three cases, Australia hardly found shaken or in a state of disarray.

Aftermath
Since renunciation of these revered players Australia has been finding it difficult to cope up with the phobia of playing quality spinners on dusty tracks. Except Steve Smith, who uses his feet quite often, other players lack reading the flight. While playing defensive shots, the players commit mistake of playing for the line rather than covering the spin. On slow flighted deliveries, they play hard drives despite knowing the ball would turn. They are often falling, or fell, prey to the subtle bowlers like Herath, Ajmal, Ashwin who vary the flight and slowness of the deliveries.


Feeble spin bowling
At the bowling front after the legend Shane Warne and McGill, Australian spin bowlers have invariably failed to take advantage of spin-friendly tracks. Though they manage to pick up wickets, the avg is at higher side which eventually makes a big difference in the outcome of the match.  

Dare to prepare turners:
To conclude this, Asian teams have started to lift their game on fast and bouncy track, but Australia, S. Africa and New Zealand seem far behind in adapting themselves on slow turning tracks. So now, will these teams, being ranked at top, prepare turning tracks to endure their supremacy even in the subcontinent?

Wednesday, 30 March 2016

वो भी एक दौर था, ये भी एक दौर है...

कपिल देव ग्रेट की इम्रान खान? कपिल चांगला ऑल-राउंडर की हॅडली? सचिन या युगाचा ब्रॅडमन आहे. सेहवाग हा प्रती-सचीन आहे. लारा हा फास्ट बॉलर्सना सचिनपेक्षा चांगल्या प्रकारे खेळू शकतो. युगानुयुगे अशी तुलना होत आलेली आहे. यातच सध्या नविन फॅड आलं आहे. काही बालघेवडे 'कोहली सचिनपेक्षा ग्रेट आहे', अशी तुलना करताहेत.

इतिहासात आपल्याकडे बरेच शूर, बलाढ्य सरसेनापती होऊन गेले. नेताजी पालकर, हंबीरराव मोहिते, संताजी घोरपडे, आणि नंतर पेशवाईच्या काळात बाजीराव पेशवे. यांच्यापुढे कुठलाही गनीम टिकायचा नाही. कारण या प्रत्येकाचं कौशल्य, क्षमता, डावपेच वेगवेगळे होते. रणांगण या सर्वांनीच गाजवलं. कुणी शत्रुच्या गोटात घुसून मारलं, तर कुणी शत्रुला घेरुन मारलं. सर्वांचा महिमा अपरंपार. पण यांच्यात कधीही तुलना झाली नाही. संताजीची तलवार भारी की हंबीरराव मोहितेंचा वार भारी, अशी चर्चा झाली नाही.

सचिन आणि विराट दोघांची बॅटिंग शैली वेगळी. सचिन देवगड हापूस आहे, तर विराट अस्सल रत्नागिरी हापूस. सचिन चक्रीवादळ होतं, तर विराट ज्वालामुखी. सचिनने मारलेला शॉट कदाचित त्या बॉललासुद्धा सुखावह वाटायचा. कोहलीने मारलेला शॉट बॉलचं कंबरडं मोडतो. सचिनच्या कव्हर- ड्राइव्हमधे नजाकत होती, कोहलीच्या कव्हर-ड्राइव्हमधे मस्ती आणि रांगडेपणा असतो. सचिनचा पुल घड्याळ बघून व्यवस्थित ‘टायमिंग’नं बाउंड्रीच्या बाहेर जायचा, तर कोहलीचा पुल ‘टायमिंग’ची वाट न बघता प्रेक्षकांच्या गॅलरीत जाऊन पडतो. सचिनच्या स्ट्रेट-ड्राईव्हला फिल्डर काय, अंपायर सुद्धा जागचा हलायचा नाही. अंपायर न बघता फोर-रन्स असा सिग्नल द्यायचा. कोहलीनं मारलेल्या ऑन-ड्राइव्हला बॉलर, मिड-विकेट, आणि मिड-ऑन हे तिघेजण "फX-ऑफ, इट्स फोर" असा रिप्लाय देतात. बॉलरनं कितीही स्लेजिंग केलं तरी, डोक्यावर तीन-चार किलो बर्फ ठेवून शांतपणे पुढच्या बॉलवर सचिन चौकार मारायचा. त्याच्या विरुद्ध विराट. बॉलरनं चार शब्द पुटपुटले की तो शिव्यांची बाराखडी म्हणत तीन-चार सणसणीत चौकार हाणतो. क्रिकेट हे सचिनसाठी ‘पॅशन’ होतं तर विराटसाठी ते ‘ऍग्रेशन’ आहे.

आता प्रश्न आहे विजय मिळवून देण्याचा. सचिननं आपल्या कारकिर्दीत ब-याच वेळा घोड्याला (भारतीय टीमला) पाण्यापर्यंत (विजयासमीप) नेऊन ठेवलं होतं. पण या ना त्या कारणानं या घोड्याला जरा वाकून हे विजयाचं पाणी पिता आलं नाही. विराट आपल्या खेळीनं भारताला विजयाचं पाणी पाजल्याशिवाय हालत नाही. कदाचित तेव्हाच्या आणि आत्ताच्या घोडयामधे, सॉरी, टीममधे बराच फरक आहे. सचिन आऊट झाल्यावर, 'गेली मॅच' हा नेहमीचा डायलॉग असायचा. आज कोहली आऊट झाल्यावर रहाणे, रैना, धोनी यांच्या खेळीवर आपण आशा ठेवतो.

सचिननं आपल्यासारख्या क्रिकेटप्रेमींना ब-याच चांगल्या खेळींच्या आठवणी दिल्या आहेत. सचिनचे अनेक कट्टर चाहते आजही आहेत. ही कदाचित अतिशयोक्ती होईल, पण तरीही सचिनच्या कट्टर चाहत्याची छाती फाडली तर त्यात तुम्हाला सचिनच दिसेल.

जमाना बदलेल, खेळाडू बदलतील. परवा ब्रॅडमन होते, गावस्कर होते. काल सचिन होता. आज कोहली आहे. उद्या कदाचित आणखी कोणी सर्फराज वगैरे असेल. प्रत्येक खेळाडूची आपली एक ओळख असते, आपला एक विशिष्ट रुबाब असतो. त्याची तुलना होऊ शकत नाही.

इथे राजेश खन्ना साहेबांचा एक डायलॉग आठवतो -

"कल मैं था, आज कोई और है,
वो भी एक दौर था, ये भी एक दौर है..."

Friday, 11 March 2016

दे घुमाके... दोबारा!

“इसका नतीजा क्या होगा? ऐसा सवाल जब मनमे आता है, तो बॅट्समन हिचकिचा जाता है। और ऐसे हिचकिचानेवाले बॅट्समनको ट्वेंटी-ट्वेंटी क्रिकेट खेलने का कोई अधिकार नही।” ट्वेंटी-ट्वेंटी क्रिकेट वर्ल्ड कपसाठी मॉडिफाय केलेला 'अब तक छप्पन' या सिनेमातील हा डायलॉग. बॉल टप्प्यात आला की घुमवायचा, हा एकच नियम असतो ट्वेंटी-ट्वेंटी क्रिकेटमधे. मारलेला फटका हा फोर किंवा सिक्सच असणार, हाच विचार सतत करायचा असतो. मग त्यासाठी विकेटची आहुती पडली तरी बेहत्तर. तसेही प्रत्येक टीममधे ट्वेंटी-ट्वेंटी क्रिकेटला साजेसे ‘युटिलिटी’ (सेमी ऑल-राउंडर) खेळाडू जास्त आहेत. विकेट पडल्या तरी आठ-नऊ नंबरपर्यंत चांगले बॅट्समन असतात, त्यामुळे फटक्यांचा ओघ आणि जोर कमी होऊ द्यायचा नसतो.

ट्वेंटी-ट्वेंटी क्रिकेटमुळे फटक्यांच्या व्हरायटीही वाढल्या आहेत. ज्याप्रमाणे जशी फिल्ड तशी बॉलिंग असते, त्याप्रमाणेच जशी फिल्ड तसे फटके, हे समीकरण आहे. जसे की, शॉर्ट थर्ड-मॅन आणि मिड-ऑन असेल तर रिव्हर्स स्वीप. फाइन-लेग रिंगणात असेल, तर स्कूप शॉट. भाई, ट्वेंटी-ट्वेंटी क्रिकेटमे रन्स लेनेके लिये ये अलग-अलग पैंत्रे आजमानेही पडते हैं। बिचा-या बॉलर्सकडे या रन्सवर कंट्रोल ठेवण्यासाठी ‘यॉर्कर’ हे एकच हुकमी अवजार सध्या उपलब्ध आहे.

प्रत्येक संघाकडे तीन-चार इम्पॅक्ट प्लेयर्स असतात, ज्यांच्या कामगिरीवर संघाचे बरेचसे यश अवलंबून असते. कोहली, रोहित, मॅक्सवेल, वॉर्नर, गेल, पोलॉर्ड, डिव्हिलियर्स, डुप्लेसिस, कोरे एंडरसन, विल्यमसन, बटलर, मॉर्गन, हे खेळाडू आपापल्या संघासाठी इम्पॅक्ट प्लेयर्स ठरू शकतील.

या ट्वेंटी-ट्वेंटी ने हळू-हळू सर्वत्र आपले पाय पसरायला सुरूवात केली आहे. हॉलंड, अफगाण, नेदरलंड, हाँगकाँग यांसारखे लिंबू-टिंबू संघसुद्धा धडाकेबाज खेळ करू लागले आहेत. वर्ल्ड कपची सुरुवात झाल्यापासून भारत, पाक, इंग्लंड, वेस्ट इंडीज, लंका, या सर्वांच्या कपाळावर ‘वर्ल्ड-चॅम्पियन’ हा टिळा लागलेला आहे. म्हणजे प्रत्येकवेळी नवीन चॅम्पियन. पण वर्ल्ड कप “सारखी स्पर्धा” असल्यामुळे प्रत्येक संघ झोकून देऊन सर्वोत्तम कामगिरी करण्याचा प्रयत्न करेल. परंतू शेवटी कुठे ना कुठे तरी एकापेक्षा दुसरा संघ हा वरचढ असणारच. सध्याचा कल बघता, भारत, ऑस्ट्रेलिया, साऊथ आफ्रिका, न्युझिलंड ह्या चार संघांकडे चॅम्पियन बनण्यासाठीचे सर्व छत्तीस गुण आहेत. आणि अंतिम लढत या चार संघांतच होण्याचे चान्सेस आहेत.

हा फॉरमॅट फास्ट आणि फ्युरियस आहे. हर्षा भोगलेचे एक वाक्य इथे चपखलपणे बसते, “इन टी-ट्वेंटी क्रिकेट, यु काण्ट अव्हॉइड डॅमेज, बट व्हेनेव्हर यु गेट चान्स, यु कॅन मिटिगेट द डॅमेज बाय टेकिंग विकेट्स, बोलिंग डॉट बॉल्स, अँड सेव्हिंग रन्स.” (ट्वेंटी-ट्वेंटी क्रिकेटमधे तुम्ही नुकसान टाळू शकत नाही, पण शक्य तेवढे कमी करू शकता - विकेट घेऊन किंवा चांगली फिल्डिंग करून.) हा मंत्र जो संघ लक्षात ठेवेल, तो या वर्ल्ड कपमधे सर्वोत्तम कामगिरी करेल. आणि आम्हा क्रिकेट रसिकांनाही सर्व संघांची सर्वोत्तम कामगिरीच बघायची आहे.

अरे, चालू झाला वर्ल्ड कप - १०, ९, ८, ७…………. २, १, लेट्स प्ले फॉर द वर्ल्ड कप...

Tuesday, 2 February 2016

From Learning Curve To Resounding Success


Every tour teaches some lessons. And when that tour is of Australia, you get lessons as good as MBA level. New players or those making their dream debut, learn how tough and demanding Cricket is at international level. Performance level of the players boost enormously thereafter. The tour also tests and strengthens mental toughness of the players. So what did this tour yield for Indian players? What lessons they learnt? How it would be beneficial to compose a balanced team?

ODI Series; Narrow margin of defeat:

Right from the first ODI, Indian batsmen, especially the top order, displayed audacious batting performance that continued till the last ODI and carried the tempo/momentum in T20 matches too. If we glance at the history of India-Australia Cricket in Australia, this batting performance would probably rank at the top level. As many as six centuries were scored in five matches with a century each in every match. India’s score crossed Three Hundred run-mark on, almost, every occasion mainly due to healthy contribution by Rohit, Virat, Rahane and, in the later phase of the series, Dhawan.

Despite this brilliant show, we lost the series by 1-4. Seems strange but true. In the end, results matter the most. The margin between victory and defeat was very narrow. That narrow margin could be holding the flow of runs for a brief period, taking quick wickets to hinder the momentum, or scoring quick runs in short period. We lacked in these, the prime reason being inability of our bowlers to elevate their performance level at critical juncture. Contrary to it, at every precarious situation, Australia seized the initiative and demonstrated why they are a World Champion side.

Our team management reiterated many times that this tour is a good learning curve for our bowlers. If at all our bowlers want to pick-up the lesson from this tour, that would be to bowl good deliveries when it matters most.

Brilliance in the T20 series:

Moving from ODI to T20. Our batsmen again didn’t show any mercy to Aussie bowlers and played with dominance and authority. Unlike ODI series, our bowlers controlled the mid-period where Australia seemed running away with ease. Spinners’ contribution in this period was significant. Not to forget Jasprit Bumrah and Hardik Pandya’s wicket-taking spell. With a fine blend of batting and bowling, we created history of giving Australia a clean sweep. A series to remember, a series to cherish. ‘Euphoric’ is the best adjective to describe it.

Tuesday, 1 December 2015

टेस्ट क्रिकेट- वेल-कम टू नाईट क्लब

फ्लड-लाईट्स, पिंक बॉल, टेस्ट क्रिकेटमधील नविन आणि एक्सायटिंग सुरुवात. क्रिकेटला आणखी एक रंगतदार ‘गुलाबी’ मुलामा चढला. Creative thinking and innovative ideas bring energy and along with it development. डे-नाईट टेस्ट ही एक चांगली क्रियेटीव आयडिया आहे. तसं क्रिकेटमधील प्रत्येक नाविन्यपूर्ण गोष्टीचा श्रीगणेशा ऑस्ट्रेलियाच्या पीचवरच होतो. डे-नाईट वन-डे, अल्युमिनियम बॅट, स्टंपमधील कॅमेरा, आणि आता डे-नाईट टेस्ट मॅच. अनेकांना ही आयडिया रुचली, तर काहीजणांना हा टेस्ट क्रिकेटवरती आघात वाटतो. असो.


वन-डे आणि टी-२० या प्रकाराने क्रिकेट जरी व्यापलं असलं, तरी टेस्ट क्रिकेटची आपली एक ओळख आहे, एक वेगळी ‘टेस्ट’ आहे. पण वर्षानुवर्षे या ‘टेस्ट’मधे जास्त व्हरायटी आणि एक्स्परीमेंट झाले नव्हते. तीच ती पोळी-भाजी, वरण-भात अशी ठरलेली थाळी. सात्विक असलं तरी त्यात वेगळेपणा नव्हता. डे-नाईट टेस्ट कदाचित तो आवश्यक असलेला स्पाइस देऊ शकेल. आणि या ‘स्पाइस’मुळे टेस्ट क्रिकेटचा प्रेक्षक वर्ग वाढेल.

डे आणि नाईट टेस्ट या दोन प्रकारामधे मूळ फरक असेल तो म्हणजे खेळाची सुरुवात. डे टेस्ट असेल तर सकाळ-सकाळी नवीन बॉलवर फास्ट बॉलर्सना चांगला स्विंग आणि दमट खेळपट्टीतून थोडी कुमक मिळते. पण एक-दोन तासांनी पीच शुष्क (ड्राय) झाल्यानंतर तेवढा दम राहत नाही.

डे-नाईट मॅचमधे फ्लड-लाईट्समुळे फास्ट बॉलर्सना एक्स्ट्रा स्विंग मिळतो/ मिळत राहील (याचं ठाम टेक्निकल कारण अजून कळलेलं नाही). नुकत्याच झालेल्या ऑस्ट्रेलिया-न्युझिलंड सामन्यात या गोष्टीचा प्रत्यय आला.

पांढ-या बॉलपेक्षा गुलाबी बॉलचा लॅकर आणि त्या अनुषंगाने शाईन आणि सीम चांगल्या प्रकारे टिकलेली दिसली. याचा थोडा फायदा बॉलर्सना मिळेल.

डे टेस्टमधे जो बरा-वाईट परीणाम पीचवर होतो, तसाच तो डे-नाईटमधेही राहील. राहतो प्रश्न रिव्हर्स-स्विंगचा. कदाचित गुलाबी बॉल पांढ-या बॉलपेक्षा थोडासा जास्त रिव्हर्स होईल. आणखी एक फायदा म्हणजे बॅड लाईटमुळे खेळ वाया जाणार नाही.

या सर्व बाबींचा विचार करता, डे-नाईट टेस्टमुळे बॉलिंग आणि बॅटिंग यामधे एक चांगला बॅलन्स राहील.

पण एक अतिशय महत्वपूर्ण बाब जी या डे-नाईट टेस्टसाठी कदाचित हानीकारक ठरेल, ती म्हणजे ‘संध्याकाळी आणि रात्री पडणारे दव'. या ‘दवा’मुळे बॉलच्या सीमची आणि लेदरची लगेच वाट लागते. त्यामुळे भारतात आणि इतर आशियाई देशात हा प्रयोग थोडा शंकास्पद वाटतो. पण ऑस्ट्रेलिया, इंग्लंड, आफ्रिका, न्युझिलंड या देशातील हवामान बघता, हा प्रयोग तिथे तरी यशस्वी होण्याची शाश्वती आहे. काही झालं तरी नावं ठेवण्यापेक्षा या नाविन्याचं स्वागत करू आणि टेस्ट क्रिकेटलाही या ‘नाईट क्लब’मधे सामील करून घेऊ.

Monday, 6 July 2015

महिमा 'ॲशेस'चा


     सन - १८८२. ठिकाण - ओव्हलचं मैदान. प्रतिस्पर्धी - इंग्लंड आणि ऑस्ट्रेलिया. इथूनच सुरुवात झाली होती त्या क्रिकेटच्या युद्धाला. चौथ्या इनिंग्जमधे अवघ्या ८५ रन्स काढायच्या होत्या. पण कदाचित वेगळा इतिहास घडायचा होता म्हणून... इंग्लंडच्या टीमनं ७५ धावांतच जीव सोडला. हा धक्का त्यावेळच्या शिष्ट (तसे ते अजूनही आहेत म्हणा) इंग्लिश फॅन्सना सहन नाही झाला. त्यांनी स्टंप्स, बेल्स जाळल्या आणि जाहीर केलं - "इंग्लंडचं क्रिकेट संपलं. या इथेच त्यांचा मृत्यू झाला. या अस्थी विसर्जित करा..."


     या जाळलेल्या ‘अस्थी’, इंग्लंडच्या गंगेत - म्हणजे थेम्समधे - विसर्जित न करता एका चषकरूपी साच्यात भरण्यात आल्या. त्या चषकाचंच 'ॲशेस' हे नामकरण झालं. प्रत्येक सिरीजच्या वेळी, "वुई शाल ब्रिंग बॅक द ॲशेस!" ("आम्ही जिवाचं रान करू, पण या अस्थी परत आणू") अशा वल्गना दोन्ही टीम करायच्या. ॲशेसची ही लढाई दोन्ही संघांसाठी प्रतिष्ठेची बनली. बदला आणि प्रतिबदला असं हे चक्र सतत घुमत राहिलं. याच ॲशेसच्या लढाईनं अनेक कथा, परीकथा, बदले की कहानी, राग, द्वेष यांना जन्म दिला.


     १९३२ च्या 'बॉडीलाइन सिरीज'पासून तर या कट्टरपणात सतत वाढ होत गेली. जॉर्डीन-लारवूड या जोडीनं, कदाचित पहिल्यांदाच, क्रिकेट पिचला रक्ताची चव चाखवली. ‘व्हिक्टरी ॲट एनी कॉस्ट’ असं म्हणत जंटलमन लोकांचा हा गेम ‘जंटल’ नाही राहिला. पुढं अशा अनेक सिरीज झाल्या, ब्रॅडमॅनची ॲशेस, बोथमची १९८२, वॉर्नची १९९३-९४, मॅग्राथची १९९७, फ्लिंटॉफची २००५, आणि जॉन्सनची २०१३....

     मनोरंजानासाठी आपण अनेक सिनेमे बघतो, अनेक गाणी ऐकतो. पण अस्सल अभिनयासाठी, चांगल्या कथेसाठी, आणि दर्जेदार गाण्यांसाठी किशोर, ए. आर. रहमान, अमिताभ बच्चन, नसिरूद्दीन शाह यांच्याकडं वळावंच लागतं. तसंच, नुसती ‘मॅच’च बघायची असेल तर आपण आय.पी.एल, ट्वेंटी-ट्वेंटी असं काहीही बघू शकतो, पण परिपूर्ण असं क्रिकेट पहायचं असेल, वाचायचं असेल, ऐकायचं असेल, तर मात्र 'ॲशेस'च पहावं, वाचावं, ऐकावं. त्याला अल्टरनेटीव्ह नाही. 'क्रिकेट बुक'मधले सर्व नियम आणि थियरी जर प्रात्यक्षिक रुपात समजावून घ्यायचे असतील, तर क्रिकेटप्रेमींनी ॲशेस सिरीज जरूर बघावी, जी सुरू होत आहे येत्या आठ जुलै पासून.

     ऑस्ट्रेलियाचं ॲशेसभोवती पक्कं संरक्षक असं कवच आहे. जॉन्सन, हॅजलवूड, स्टार्क, सिडल यांचा तुफानी मारा, आणि ओपनिंगपासून शेवटपर्यंत असलेला जाड, मजबूत असा फलंदाजीचा थर. हे कवच भेदण्यासाठी लागणारी प्रचंड ताकद, आणि सोबत मानसिक शक्ती इंग्लंडकडं सध्या तरी दिसत नाही. फक्त होम-पिचवर सामने होणार आहेत, तेवढीच काय ती मिणमिणती आशा...

     ऑस्ट्रेलियाच्या तावडीतून 'ॲशेस' सोडवून आणणं इंग्लंडला जमेल? की पुन्हा एकदा इंग्लिश क्रिकेटप्रेमींवर क्रिकेटचा मृत्यू पाहण्याची वेळ येईल? बघूया येत्या आठ जुलैपासून...